Leesautobiografie

Al van kleins af aan ben ik nooit echt een grote lezer geweest. In het eerste leerjaar leerde ik samen met mijn andere klasgenootjes lezen en schrijven. Schrijven pikte ik heel snel op. De typische dt-fouten maakte ik natuurlijk wel nog wel, maar dat is volgens mij normaal voor een leerling uit de lagere school. Lezen was voor mij een heel ander verhaal… ik ben nooit echt goed geweest in lezen. Tot in het vierde leerjaar had ik er veel problemen mee. Stil in mijn hoofd lezen lukt vandaag de dag natuurlijk wel, maar als ik een tekst luid op moet voorlezen maak ik nog steeds heel veel fouten. Daarom heb ik nooit graag boeken gelezen toen ik klein was. Ik keek liever naar de plaatjes, terwijl mijn moeder de tekst voorlas.

Omdat mijn moeder wist dat ik problemen had met lezen kocht ze heel wat boeken voor mij. Het waren hele kleine boekjes, van soms zelfs maar 20 pagina’s. Van haar moest ik dan elke week één boekje uitlezen. Als alle kleine boekjes gelezen waren, kocht ze weer een hele stapel maar deze keer waren de boekjes iets dikker. De volgende maand waren ze weer wat dikker en zo ging dat door tot ik het lezen zat was. Ik stopte met de boekjes te lezen die mijn moeder voor mij kocht, maar ondertussen had ik al heel wat bijgeleerd en kon ik dus lezen op het niveau dat bij mijn leeftijd hoorde.

Vanaf dat moment begon ik af en toe boeken te lezen, gewoon voor het plezier en niet omdat het moest van mijn moeder of van school. Welke boeken dit allemaal waren kan ik me niet meer herinneren, dat is iets te lang geleden.

Vandaag kan ik wel genieten van een boek. Omdat ik niet veel tijd heb om boeken te lezen, doe ik dit wel vaak in de zomervakantie. In een lange autorit of op het strand bijvoorbeeld. Het liefst lees ik spannende boeken die je meesleuren doorheen het verhaal. Deze zomer heb ik bijvoorbeeld het 3de boek van de “The Vampire Diaries” verhalen gelezen. Deze verhalen lijken een beetje op die van de “Twilight” boeken. Hoewel ik absoluut geen fan ben van de “cliché vampier verhalen” blijft deze serie boeken mij toch aanspreken en blijf ik ze lezen.

De boeken die we voor school moeten lezen spreken me vaak niet echt aan. Zoals ik reeds vermeld heb, vind ik dat een boek je moet meesleuren doorheen het verhaal. Je mag niet doorhebben hoeveel pagina’s je al gelezen hebt, tot je plotseling de laatste pagina hebt bereikt. Met de boeken die mij verplicht worden om te lezen heb ik dit gevoel bijna nooit. Wanneer ik verplicht wordt om een boek te lezen, hoort daar natuurlijk een deadline bij en dan ben je meer bezig met het uitlezen van het boek (omdat het moet), dan met het genot van het verhaal. Dit had ik vorig jaar bijvoorbeeld bij het boek ‘Post voor Mevrouw Bromley’ van Stefan Brijs, of met alle boeken die ik reeds moest lezen in het Frans of in het Engels.

Favoriete schrijvers of boeken heb ik niet. Dat maakt voor mij allemaal niet zo veel uit. Als ik in de helft van het boek nog steeds niet meegesleurd wordt in het verhaal, doe ik het meestal gewoon toe en zoek ik naar een nieuw boek waarbij ik dit gevoel wel heb. Zonder dit gevoel kan ik niet genieten van een boek of een verhaal.

- Camille Buyse 03/11/2014